સંકલ્પનો જાદુ... – બર્ડ ડુબિન

સંકલ્પનો જાદુ... – બર્ડ ડુબિન 

ગામડાની એ નાનકડી શાળાને હૂંફાળી રાખવા માટે જૂનોપુરાણો ગોળાકાર સગડી જેવો, કોલસાનો ચૂલો હતો. એક છોકરાને રોજ વહેલા આવી તેમાં કોલસા પૂરી, ચૂલો પેટાવવાની જવાબદારી સોંપાઈ હતી. શિક્ષકો અને અન્ય વિદ્યાર્થીઓ આવે ત્યારે શાળા હૂંફાળી થઈ જતી. એક સવારે તેઓ આવ્યા ત્યારે શાળાનું મકાન ભડકે બળતું હતું. તેમણે અર્ધા બેભાન છોકરાને તેમાંથી ખેંચી કાઢ્યો. તે ખૂબ દાઝી ગયો હતો. અડધું શરીર ખરાબ રીતે બળી ગયું હતું. મરણતોલ હાલતમાં તેને નજીકની હૉસ્પિટલમાં લઈ જવાયો.

બેહોશી અને જાગૃતિની જતી આવતી પળોમાં છોકરાએ ડૉક્ટરના શબ્દો સાંભળ્યા. તેમણે તેની માને કહ્યું, ‘આ છોકરો બચશે નહીં અને તે સારું છે, કારણ કે આગે તેના શરીરને ખૂબ નુકશાન કર્યું છે.’ છોકરો બહાદુર હતો. મરવા માગતો નહોતો. તેણે એ અવસ્થામાંય નિશ્ચય કર્યો કે પોતે જીવશે અને તે બધાના આશ્ચર્ય વચ્ચે જીવી ગયો. કટોકટીની ઘડી વીતી ગયા પછી તેણે ફરી ડૉક્ટરની વાત સાંભળી, ‘છોકરો જીવી તો ગયો છે, પણ તેનું માંસ ખૂબ બળી ગયું છે. તેના પગ વાંકા રહી જશે ને તેનો ઉપયોગ તે કરી શકશે નહીં.’ ફરી તેણે નિર્ણય કર્યો કે પોતે અપંગ નહીં બને. ચાલશે, પણ તે અશક્ય હતું. કમર નીચેનો હિસ્સો તે હલાવી પણ શકતો નહોતો. પાતળા પગ નિર્જીવ બનીને લટકી પડ્યા હતા. છેવટે તેને હૉસ્પિટલમાંથી છુટ્ટી મળી. રોજ તેની મા તેના નિર્જીવ પગ પર મસાજ કરી આપતી, પણ ત્યાં કોઈ સંવેદન થતું નહીં. કોઈ નિયંત્રણ પણ રહેતું નહીં, પણ ચાલવાનો તેનો સંકલ્પ એવો ને એવો દઢ હતો.

જ્યારે તે સૂતેલો ન હોય ત્યારે તેને વ્હીલચેરમાં જકડીને રહેવું પડતું. એક દિવસે તેની મા તેને ઘરના બગીચામાં લઈ ગઈ જેથી તેને ખુલ્લી હવા મળે. તે દિવસે તેણે જોર કરી પોતાને વ્હીલચેરમાંથી જમીન પર ફેંકી દીધો અને ઘાસમાં ઘસડાવા માંડ્યું. નિર્જીવ નબળા પગ પાછળ ઘસડાતા રહ્યા. બગીચાની વાડ સુધી તે ઘસડાયો અને મહામુશ્કેલીથી ઊંચો થયો. તેની પ્રતિજ્ઞા હતી કે ચાલતા થવું – રોજ તે આ પ્રમાણે કરતો અને વાડાને ફરતું ચક્કર મારવાની કોશિશ કરતો. તેના પગમાં જો ચેતન આવી જાય તો પછી કશું જ અશક્ય નહોતું.

છેવટે રોજનું માલિશ, લોખંડી સંકલ્પ અને અથાક મહેનતના પરિણામે તે એક દિવસ પોતાના પગ પર ઊભો રહી શક્યો. તે પછી અટકતાં અટકતાં પકડી પકડીને પગલાં ભર્યાં ને પછી કોઈના ટેકા વગર ચાલ્યો અને છેવટે દોડ્યો પણ. સ્કૂલમાં ચાલતા ગયા પછી તે દોડીને જવા લાગ્યો. પછી તો દોડવાનો એવો આનંદ આવ્યો કે તે દોડવા ખાતર દોડતો. પછીથી તેણે કૉલેજમાં એક ટ્રેક ટીમ પણ બનાવી. જે છોકરો જીવતો બચી જાય તેવુંય કોઈ ધારતું નહોતું, જે કદી ચાલી પણ શકવાનો નહોતો, તે યુવાન વયે વિશ્વનો સૌથી ઝડપી દોડવીર બન્યો... તેનું નામ ડૉ. ગ્લેન કનિંગહામ.. 

(‘મોતીની માળા’ પુસ્તકમાંથી સાભાર.)